Αιμαγγειώματα

Τα αιμαγγειώματα εμφανίζονται συνήθως ως μικρές, κόκκινες ή μπλε διογκώσεις του δέρματος, που μπορεί να είναι επίπεδες ή να προεξέχουν. Ορισμένα αιμαγγειώματα εμφανίζονται ως μικρές κόκκινες κηλίδες, ενώ άλλα μπορεί να έχουν πιο έντονη εμφάνιση με μεγαλύτερη έκταση. Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Κόκκινες ή μπλε βλάβες στο δέρμα: Αυτές οι βλάβες μπορεί να εμφανιστούν αμέσως μετά τη γέννηση ή να αναπτυχθούν μέσα σε λίγες εβδομάδες.
• Αύξηση μεγέθους: Τα αιμαγγειώματα συχνά μεγαλώνουν γρήγορα κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού, αλλά αυτό είναι συνήθως προσωρινό.
• Αργή υποχώρηση: Τα περισσότερα αιμαγγειώματα αρχίζουν να μειώνονται και να εξαφανίζονται φυσικά κατά την ηλικία των 5-7 ετών, αν και μπορεί να παραμείνουν μικρές ή να εξαφανιστούν εντελώς.

Αν και η πλειοψηφία των αιμαγγειωμάτων δεν προκαλεί συμπτώματα, ορισμένα μπορεί να αιμορραγήσουν ή να προκαλέσουν φλεγμονή, κυρίως αν τραυματιστούν κατά τη διάρκεια της καθημερινής δραστηριότητας.

Η ακριβής αιτία εμφάνισης των αιμαγγειωμάτων δεν είναι πλήρως κατανοητή, αν και θεωρείται ότι σχετίζεται με τη διαταραχή της φυσιολογικής ανάπτυξης των αιμοφόρων αγγείων κατά την εγκυμοσύνη. Υπάρχουν, ωστόσο, μερικοί παράγοντες κινδύνου που μπορεί να αυξήσουν την πιθανότητα εμφάνισης αιμαγγειωμάτων στα παιδιά:

• Πρόωρη γέννηση: Τα πρόωρα μωρά έχουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν αιμαγγειώματα.
• Θηλυκό φύλο: Τα κορίτσια έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν αιμαγγειώματα από τα αγόρια.
• Γενετικοί παράγοντες: Κληρονομικές τάσεις μπορεί να παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη των αιμαγγειωμάτων.
• Μοναδιές ή δίδυμα: Μερικές φορές, τα παιδιά που είναι δίδυμα ή ανήκουν σε πολυτεκνικές οικογένειες ενδέχεται να έχουν περισσότερες πιθανότητες εμφάνισης αυτών των όγκων.

Η διάγνωση των αιμαγγειωμάτων γίνεται κυρίως μέσω κλινικής εξέτασης, κατά την οποία ο γιατρός αξιολογεί την εμφάνιση και τα χαρακτηριστικά της βλάβης στο δέρμα του παιδιού. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν απαιτούνται περαιτέρω διαγνωστικές εξετάσεις.

Ωστόσο, σε περιπτώσεις όπου το αιμαγγείωμα είναι εσωτερικό (σε όργανα ή στους μύες) ή εάν υπάρχει ανησυχία για σοβαρές επιπλοκές, ο γιατρός μπορεί να συστήσει εξετάσεις όπως:

• Υπερηχογράφημα: Για να προσδιορίσει αν το αιμαγγειώμα είναι βαθύτερο ή αν υπάρχει κάποια επιπλοκή.
• Αξονική ή μαγνητική τομογραφία (CT ή MRI): Σε σπάνιες περιπτώσεις όπου το αιμαγγειώμα είναι εσωτερικό ή έχει επηρεάσει άλλα όργανα.

Τα περισσότερα αιμαγγειώματα στα παιδιά δεν απαιτούν ιατρική παρέμβαση, καθώς υποχωρούν από μόνα τους με την πάροδο του χρόνου. Ωστόσο, εάν το αιμαγγειώμα προκαλεί σοβαρά προβλήματα, όπως αιμορραγία, πόνο ή δυσκολία στην όραση ή στην αναπνοή, μπορεί να απαιτηθεί θεραπεία. Ορισμένες επιλογές θεραπείας περιλαμβάνουν:

• Φαρμακευτική αγωγή: Τα βήματα αναστολής ανάπτυξης περιλαμβάνουν τη χρήση κορτικοστεροειδών (όπως η προπιονική βηταμεθαζόνη) ή βεμπραλίνη, τα οποία μπορούν να μειώσουν την ανάπτυξη των αιμαγγειωμάτων.
• Χειρουργική αφαίρεση: Σε περιπτώσεις σοβαρών ή επιπλεγμένων αιμαγγειωμάτων, μπορεί να χρειαστεί χειρουργική αφαίρεση.
• Αλφα-ανταγωνιστές: Η χρήση φαρμάκων όπως η πραζοσίνη και η αναστολή της αγγειογένεσης μπορεί να βοηθήσει στη θεραπεία κάποιων αιμαγγειωμάτων.

Η επιλογή της θεραπείας εξαρτάται από το μέγεθος, τη θέση και την εξέλιξη του αιμαγγειώματος, καθώς και από την ηλικία του παιδιού.

Η πρόγνωση για τα περισσότερα παιδιά με αιμαγγειώματα είναι εξαιρετική. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα αιμαγγειώματα υποχωρούν πλήρως χωρίς να αφήσουν ουλές ή άλλες επιπλοκές. Η παρακολούθηση από παιδίατρο ή δερματολόγο είναι σημαντική για να διασφαλιστεί ότι η ανάπτυξη του αιμαγγειώματος παρακολουθείται σωστά και να αντιμετωπιστούν τυχόν επιπλοκές εγκαίρως.